Eduardo Galeano'nun dediği gibi “artık adaletin de tıpkı yılanlar gibi çıplak ayakları ısırdığı bir sistemde”, hepimizi kuşatan esaret halinde tüm zihin kodları ve bilinçaltı müktesebatları ile toplumu ayrıştıran; ötekileştirme, itibarsızlaştırma üzerinden kimlik, kişilik, inanç ve değerlere olan saldırılardan Yılmaz Güney de 50 yıldır nasibini almaktadır. Üstelik sinema sanatıyla dünyada kabul gören varlığı ile milyonların idolü iken…

Bireysel üslup ve yaratıcı güç ile fikri bir faaliyet ve emek harcanarak, özgün nitelikte ve yaratıcısının tüm hususiyetlerini taşıyan ve estetik bir düzeye ulaşmış olan biricik (!) bir ‘üretimdir’ eser.

Bu kavramları içeren her eser artık, aynı zamanda bir “Fikri Mülkiyettir”.Bu anlamda; vücut bulmuş her eser, toplumla buluştuğu andan itibaren ise “doğal ve evrensel” bazı haklara da [ doğal olarak ] sahiptir…

Hepimiz; sanat ve toplum ilişkisi, bir eseri taşımak ve özellikle de yaratmakla ilgili ciddi kaygılar ve mücadeleler içindeyiz. Bu, eser mülkiyeti meselesi hiç yeni değil aslında; mülkiyet dendiğinde de yanlış anlaşılmasını anlamak çok zor.

Oysa; bir insanın her emeği değerlidir, karşılığı vardır. Bunu bilerek; yarına sanatsal bir eser bırakmanın, bu eserin toplumda ya da kişisel haklar noktasında mutlaka bir değeri…

Duyguların düşünceye, düşüncelerin eyleme, eylemin alışkanlığa, alışkanlıkların karaktere, karakterin kadere uzandığı bir dünya bu… Bu önermenin arkasında ise insanın inandığı ya da bildiğinin peşinden saplantılı olarak gitmesi var.

Bir yarışı kazanmak ya da bir amaca ulaşmak için bir yöne doğru gidersiniz. Doğru bildiğiniz ya da güçlü bir duyguyla inandığınız yöndür kaderiniz…